SCHORZENIA UKŁADU RUCHU SŁONI

(streszczenie)

Lekarz weterynarii Zbigniew Krzywicki

Lecznica Weterynaryjna

Serwis zoo-weterynaryjny dla Przedsiębiorstw Rozrywkowych MEGAWET,

ul. Sportowa 3a, 05-822 Milanówek

Schorzenia układu ruchu słoni są statystycznie dużym problemem w ocenie ich zdrowotności. Dotyczą one zarówno słoni żyjących na wolności jak i zwierząt utrzymywanych poza naturalnym środowiskiem bytowania tj. w ogrodach zoologicznych, cyrkach itp. placówkach.

Tryb życia słoni sprawia, że przez całe lata intensywnie eksploatują one swój układ ruchu. Wielogodzinne żerowanie, dalekie wędrówki, wypoczynek na stojąco, szczególny rodzaj kroczenia są czynnikami, które przy ich ogromnej masie mocno obciążają struktury kostno stawowe. Słonie dożywające późnej starości mają no ogół mocno zdeformowane stopy i jest to między innymi jedno z ważnych kryteriów przy szacunkowej ocenie ich wieku. Najczęściej przyczyną rozwoju większości chorób dotyczących różnych struktur anatomicznych kończyn bywają urazy mechaniczne stóp. Dochodzi do nich bardzo łatwo i często. Niestety tylko niewielkie urazy goją się samoistnie lub poddają się niełatwemu leczeniu. z wielu powodów. Większość z nich, a w szczególności urazy przebiegające z przewlekłymi kulawiznami, są bardzo trudne w leczeniu. Jeżeli

jest ono w ogóle możliwe to i tak przewlekłe urazy wywołują u cierpiącego słonia zaburzenia w motoryce, patologiczne postawy oraz rozległe uszkodzenia np. w stawach. Pogłębiają się w ten sposób procesy destrukcji w wielu innych miejscach bezpośrednio nie związanych z pierwotną przyczyną i miejscem urazu (więzadłach, torebkach stawowych, kaletkach maziowych, pochewkach ścięgnowych). Ból, kulawizna, infekcje, odbarczanie chorej kończyny, niemożność poruszania się właściwym krokiem przy

wielkim ciężarze słoni, w obliczu przymusu zaspokajania ich ogromnych potrzeb pokarmowych to czynniki, które eliminują słonie z normalnego życia w stadzie i wielokrotnie skazują je na śmierć w warunkach naturalnych. W niewoli gdzie możliwe jest podjęcie leczenia zaczynają się żmudne wysiłki o ocalenie zwierzęcia, zwykle atawistycznie broniącego się przed wszelkimi czynnościami medycznymi.

 

Pełny tekst materiałów Kongresowych dostępna po tym adresem.

Ten artykuł znajduje się na stronie 157. Jest to streszczenie wygłoszonego referatu zamieszczone w Materiałach Kongresowych na

XIII Kongres Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych – Uniwersytet Warmińsko Mazurski Olsztyn 18-19.09.2008 rok.

Sekcja Patologii Zwierząt Nieudomowionych